Miesiąc: maj 2005

Oddział psychiatryczny. Godzina 3.15… Podejrzana cisza… może przed burzą. Morfeusz objął swym ramieniem pacjentów… Czasem ciszę przerwie głębokie westchnienie lub pojękiwanie kogoś opętanego przez senny koszmar… Czasem słychać powłóczyste kroki nasyconych lekami pacjentów, tych którzy walczą z Morfeuszem ostatkami sił… Wnet przeraźliwy śmiech wydobywa się z końca korytarza… I śpiew, słyszę śpiew… coraz głośniej… To pacjent, wstał i ociężale zbliża się w stronę mojego pokoju. Jest coraz bliżej… Wesołkowaty śpiew milknie… tylko oddech pozostaje… Tak to on. Poznałem go po krokach i po jego ulubionej piosence. Stanął u progu… „Dzień dobry! Mogę iść zapalić?” – spytał grzecznie. – „Odpal mi” – dodał i po chwili powłóczystym krokiem udał się w stronę palarni. Myślę, że to dobre miejsce i czas na przygotowanie pytań do naszej rozmowy… Do wywiadu, który okazał się moim najdłuższym wywiadem, jaki do tej pory przeprowadziłem Ha, ha, ha…