BUCKETHEAD „A Real Diamond in the Rough”

Jest zmiana! Ostatnimi czasy Buckethead powoli, ale to powoli staczał się ze swoim nowomodnym chwytliwym stylem. Nie była to równia pochyła, bardziej poszarpana łamana podobna do tych z notowań firm na warszawskiej giełdzie. Były momenty ciekawe, były też tony kiczu. Znalazł się pomysł i wszystko zaczęło się toczyć tak jak potrzeba.

Buckethead najlepiej się sprawdza i jest znany z dwóch rzeczy. Pierwsza to kosmiczne wygłupy, którymi zachwycał przez całą dekadę lat 90 do gdzieś 2005 roku. Druga, bardziej melancholijna to kolaboracja z Dickersonem w postaci Population Override, czy szersza współpraca w postaci Thanatopsis. Tą płytę nazwałbym połączeniem klimatu najlepszej IMO jego płyty – Colmy i ostatnich dokonań spod szyldu Bucketheada. Jeżeli komuś się podobała seria Soothsayerów rozrzucona po kilku albumach, powinien zapoznać się z tą płytą. Ale do rzeczy, dawno nie czułem takiego klimatu na płytach wychodzących spod palców tego pana, nie wiem czy coś się stało w otoczeniu artysty, ale kompozycje są o wiele dojrzalsze i poważne. Wpłynęło to znakomicie na odbiór płyty, niektóre utwory są nawet patetyczne. Mamy dużo wyciszeń, czystych gitar, ale jak przychodzi do grand finale, to można spaść z krzesła. Co ciekawe, sam gitarzysta chyba zmienił swój sprzęt, bo słychać zupełnie nowe brzmienia. 80% płyty jest spokojne, bądź psychodelicznie zakręcone, wszystko jednak w wolnym i dziwacznym otoczeniu. Tak na dobrą sprawę szybsze są tylko 3 numery – Broken Mirror, Separate Sky i ostatni. Niemniej znajdziemy tutaj wszystkie charakterystyczne zagrywki pana w niecodziennym kapeluszu. Nie da się nie poznać, że to on gra. Wszystko jest jednak ułożone i subtelne, nie to co radosny chaos na początku kariery, bądź toporny ład w późniejszym okresie. Co prawda, jak się nie ma humoru, to zwłaszcza druga część płyty może odrobinę nużyć, ale to chyba już kwestia gustu i przyzwyczajeń. Co do akompaniamentu, to nie ma co powiedzieć, bo jest taki sam, jak na poprzednich kilkunastu płytach, mi osobiście on odpowiada, ale ile można pisać to samo o tym samym? Moim faworytem na płycie jest utwór otwierający cały album, takiego świetnego riffu dawno nie słyszałem, mogę go w kółko słuchać, ostatnim, który mnie tak przyciągnął był chyba dopiero King James. Ha, można za to powiedzieć co nieco o okładce, wreszcie wygląda ładnie i profesjonalnie, nie to co kaszana, która wygląda jakby ją 10 latek stworzył przy pierwszym kontakcie z photoshopem, którą nas karmił przez kilka ostatnich lat.

Co prawda druga Colma to to na pewno nie jest, ale tak jak tytuł płyty stanowi – jakiś diamencik w stosie ostatnich dokonań pana B to jest. Płyta raczej specyficzna, rzucająca niewiele światła na „codzienną” grę Bucketheada, ale nie umniejsza to jej fajności.

ocena: 8/10

Lista utworów

1. Broken Mirror
2. Big D's Touch
3. Separate Sky
4. Dawn Appears
5. A Real Diamond in the Rough
6. Sundial
7. Squid Ink
8. Four Rivers
9. Allowed to Play
10. Formless Present
11. Squid Ink Part 2
12. The Miracle of Surrender
13. The Return of Captain EO

Skład

Buckethead – gitary
Dan Monti – perkusja, bas, programowanie
Bryan „Brain” Mantia – perkusja w utworach 2, 4 i 7