IRON MAIDEN „Dance Of Death”

EMI, 2003

Muzyka: Heavy Metal

Strona Internetowa:

https://www.facebook.com/ironmaiden

www.ironmaiden.com

Czas trwania: 68:05 (11 utworów)

Kraj: Anglia

Trzynasta płyta, coś nieprawdopodobnego. Czy trzynastka okaże się pechową liczbą? Patrząc na okładkę, można stwierdzić, że mają pecha i to wielkiego jak dla mnie. Szczerze nie mogę się przekonać nawet dziś po tylu latach do tego graficznego projektu. Zawsze oczekiwałem z zapałem dokonań grupy i odliczałem z zegarkiem w ręku premier, jednak w roku 2003 tak się nie stało ze względu na pełne zaangażowanie w swojej grupie, ale dane mi było zobaczyć koncert promujący ten album we Wrocławiu, tak więc nowe numery poznałem ma żywo, a nie jak dotychczas z nośników. Dobrze zaczynamy.

Egzotyczna nazwa albumu Dance of Death kojarzy mi się ze sztukami walki. Pamiętacie film Game of Death z Bruce’em Lee jak jeden z mistrzów skakał nad swoim przeciwnikiem próbując go zadeptać? To był właśnie taniec śmierci. Płytę otwiera Wildest Dream, z którego bije słodko melodyjna i bajkowa aura, jest przebojowo i energetycznie, lecz wyczuwam tu delikatnie jakąś mikro ospałość w tym utworze. Futureal z Baileyem wypada o niebo lepiej na Virtual XI.

Być może to wina tonacji lub akordów. Mnie nie pasuje ten numer na otwarcie albumu i umieścił bym go na stronie B singla. Teledysk wg mnie tak jak okładka nie zachwyca. Wydaje mi się, że Kapitan Harris poszedł na wielki kompromis. Rainmaker to utwór, którego melodia solówek ma charakter dramaturgii, a sposób śpiewu Dickinsona jest na tyle przekonywający, że ten krótki numer wkręca się szybko w mózg. To bardzo dobra kompozycja ma specyficzny klimat. No more lies stylowo przypomina mi granie z czasów X Factor i Virtual XI z panem Bailey’em na wokalu. Sposób gry na gitarze basowej Harrisa tak zwana artykulacja, jak i brzmienie instrumentu, to samo tyczy się gitarzystów. Refren mamy tu skuteczny, bo zapada w pamięć. Na żywo brzmi genialnie.

Przyszła kolej na utwór który zaczyna się bardzo ciężko, takim zmasowanym instrumentalnym pochodem, mowa tutaj o kompozycji Montségur, który treścią nawiązuje do krwawych krucjat przeciw albigensom. Czuć niepokój i buntowniczy nastrój, Bruce Dickinson z zaangażowaniem wyśpiewuje zwrotkę, ale to refren, który posiada dwie części robi wrażenie. Unisona gitarowe wspierające wokalizę wypadają wyśmienicie, zwłaszcza kiedy wchodzą na charakterystyczną zagrywkę wyciągniętą rodem ze średniowiecza. W dalszej części czekają nas soczyste popisy gitarzystów.

Tytułowy numer to jedna wielka teatralno-muzyczna opowieść. budowanie napięcia i nastroju z frazy na frazę może się spodobać a to za sprawą gitarzystów, którzy używają techniki staccato co daje dobry rezultat. I tutaj pojawia się gratka dla wielbicieli S&M Metalliki, będziecie bardzo zadowoleni, bo jest czysto symfonicznie i zagrane mocno z kopytem. Kompozycja jest długa, bo trwa ponad osiem minut, a to oznacza, że czeka nas wiele emocji.

Słuchając Gates Of Tomorrow poczułem się jakby, ktoś wyrwał mnie ze średniowiecza i przetransportował do współczesnego baru w UK gdzie gra Iron Maiden z Paul Di anno na wokalu, a to za sprawą instrumentalistów. Mamy tu taki surową dziewicę z lat 80 tych. Jest tu bardzo przebojowo, radiowo-singlowo, tak powiem. I to samo dzieje się w następnym utworze New Frontier, jest radośnie, optymistycznie i żywiołowo. Stevie Harris gra na basie momentami jak za czasów Killers w swoich partiach. Zespół udowadnia, że jest z czołówki świata metalu. Fenomenalne sola i ciekawe wersety to u nich już norma.

Pachandale to historia najkrwawszej bitwy pod Ypres z okresu pierwszej wojny światowej. Znakomity zróżnicowany, przestrzenny i bogaty utwór, który sprawdza się na żywo w swojej całej oprawie muzycznej i wizualnej, grupa wciela się w beznadziejną sytuację żołnierza, który walczy o przetrwanie w swoim okopie.

Face in The Sand wprowadza nastrój bardziej glam rockowy w pierwszej części momentami poczułem nawet Whitesnake. Taka zawiła kompozycja, Nicko praktycznie cały czas gra na dwóch stopach w tym utworze. Utwór stylistycznie przypomina kompozycje z okresu Brave New World.

Age of Innocence zaczyna się piękną melodią, z kolei refren wyróżnia się diametralnie na tle innych kompozycji. Przypomina się era solowych dokonań Dickinsona z czasów jego wydawnictwa Tattooed Millionaire. Muzycznie grupa serwuje nam klimatyczne patenty, wręcz ponure jak na No Prayer For The Dying, ale też znajdziesz namiastkę z okresu Killers, gdzie Steve galopuje palcami na basie, jak w nieokrzesanym Wrathchild.

Journeman to ballada akustyczna ze smykami w tle, z pompatycznym śpiewem wokalisty. Kiedy zamykam oczy, to widzę, morze, jego falę oraz statki. W drugiej połowie utworu pojawiają się partie basu, które balansują na pograniczu fałszu i zgrzytu muzycznego na tle gitar, takie mam odczucia. Tak jakby Harrisowi roztroiła się gitara. Słychać to też w końcówce utworu. Na zakończenie powiem tak. Jest to trzynasta płyta Iron Maiden.