Jeden z miliona hołdów złożonych Iron Maiden. Dobry, czy zły? A może średni? Twierdzę, że całkiem niezły.
Najpierw o „highlights”. Przede wszystkim zabiła mnie interpretacja Trooper wykonana przez HOYRY-KONE. Ni cholery nie wiem nic o tej kapeli. Pierwszy raz słyszę tę nazwę, ale też pierwszy raz słyszę, żeby ktoś tak potraktował numer Ironów! Trąbka, która odgrywa główny motyw numeru, a towarzyszą jej skrzypce, wiolonczela, flety, jakieś dziwne skowyty, buczenia i chyba jodłowanie! W dupę, ale czad! Dla mnie najfajniej zrobiony cover na całym tym dwupłytowym molochu. Druga rzecz to Children Of The Damned w wykonaniu Sebastiana Bacha, niegdyś gardłowego Skid Row. Ja wiem, że to niby stylistyka z innej bajki, ale cóż poradzę, że człowiek zaśpiewał to po prostu wyśmienicie? Numer zabrzmiał, jakby był numerem Skid Row i fajnie. Mi się to podoba. Solace i Another Life – kapitalny początek albumu. Mocno i konkretnie, głośno i agresywnie. Running Free w wersji Iron Saviour udowadnia, że obie kapele mają ze sobą więcej wspólnego niż tylko część nazwy. Świetny feeling, super galopada, miodzio. Las Cruces zaproponowali The Prisoner w wersji, która jak dla mnie brzmi niczym Sugartooth (taka kapelka, o której nikt już pewnie nie pamięta…). A że Sugartooth bardzo lubię, to i Las Cruces polubiłem. Rotors To Rust proponują zupełnie odjechaną przeróbkę Invaders, która momentami, głównie za sprawą wokalu kojarzy się z Danzigiem. Poza tym chore dźwięki, jakaś duszna atmosfera, sporo grunge'u. Nieźle. I na koniec „najlepszych momentów” Crowbar z Remember Tomorrow w ultraciężkiej, mrocznej, ponurej wersji.
Teraz słów kilka o zaskoczeniach. Na pewno takowym jest Murders In The Rue Morgue w wykonaniu Cosmoquad. Pomijając fakt, że pewnie ze trzy osoby znają tę nazwę, utwór robi wrażenie kompletnie z innej bajki, ale w innym sensie niż HOYRY_KONE. Kapela dodała funkujące gitary, czego efektem rozbujana kompozycja bardziej w stylu Aerosmith niż Iron Maiden. Nie mam nic do ekipy Perry'ego, ale sorry – nie ten klimat. Dla mnie najsłabszy numer na płycie. Niewiele lepszy jest The Number Of The Beast w interpretacji Tchort, kolejnej grupy znanej tylko swoim kumplom. Rozwala mnie mówiony wstęp do tej pieśni, w oryginale oczywiście po angielsku, tu jednak po… rosyjsku. I na tym kończy się wesołość, bo jeśli posłuchać surowej wersji tego numeru, to przechodzi ochota do śmiechu, a chce się jak najszybciej wyłączyć odtwarzacz. Albo Innocent Exile w wykonaniu Eternal Elysium. Wstęp reggae, a potem typowo alternatywne granie. No niby fajne, ale jakoś nie pasuje i nie przekonuje.
Pozostałe grupy z tego obszernego zestawu (26 utworów) prezentują mniej lub bardziej wyrównany poziom. Oczywiście niektóre trzymają się kurczowo oryginalnych wersji, a inne starają się je ubarwić dodając coś swojego. Wszystko to fajnie. Nieźle się słucha tego „trybutu”, w sumie całkiem udanego.
ocena: 3/5
Podobne Artykuły
WOLFPATH „Wolfpath”
THE VISION BLEAK „Weird Tales”
COMPULSIVE + CRY OF THE NILE „The Voiceless Symphony”
MISANTHROPIC RAGE „Gates No Longer Shut”
EXHORDER „Defectum Omnium”
CORTEGE „Vandari”
SAMAEL „Passage – Live”
LA MER „Tetrahedra”
ABSQUE COR „Na zawsze cieniem…”
WAYFARER „American Gothic”
REBAELLIUN „Under the Sign of Rebellion”
WILCZYCA „Magija”
RAVENOIR „Cultus Inferi”
THY CATAFALQUE „Alföld”
HYPNOS „Deathbirth”
SEPULCRUM „Lamentation of Immolated Souls”
KINGDOM „Abusive Worship In The Chamber Of Shame”
FURIA GNIEW „Wstyd”
MROME „Leech Ghetto”
SZNUR „Ludzina”
TÚRIN TURAMBAR „RABARBATTOIR czyli CUDOWNE ROZMNOŻENIE SMOŁY”
PUKEWRAITH „Banquet of Scum”
HELL’S CORONATION „Transgression of a Necromantical Darkness”
EUTANOR „Assembling Tomorrow”
NUNSLAUGHTER „Hells Unholy Fire”
MROME „Noetic Collision On The Roof Of Hell”
WILCZYCA „Magija”
MOLEKH „Ritus”
CTHULHUSS „Oblteration Of Soul”
DOOMSTER REICH „Blessed Beyond Morality”
UKĆ „Coming Out”
PROFECI „Ubóstwo”
SATANIC WARMASTER „Aamongandr”
GENIUS ULTOR „Wiatr”
RAFAŁ KOŁACKI „Mektoub”
